Ken je me nog?
Ik was je kleine meisje, heel lang geleden…
Ik was dat meisje, met de kleine blonde staartjes die nooit haar bordje wilde leeg eten, die vol verhalen bij je achterop de fiets zat, een tikkie eigenwijs was en die je misschien doet denken aan je jongere zelf…
Weet je nog dat als het donker was, we samen met de hond langs de huizen liepen en het spelletje deden welk huis het gezelligst was? En als het tijd was om naar huis te gaan, riep je met een Sallands dialect: ‘k gao op ’n huus an’. Dan struikelde ik bijna over mijn lelijke pinocchio schoenen (die ik van jou aan moest) van het lachen en liepen we vrolijk terug. Soms stond je hoofdschuddend naar me te kijken en was je het waarschijnlijk niet met me eens. Als ik het helemaal te bont had gemaakt, rende je met een pantoffel achter me aan. En kreeg je me dan te pakken, ja…dan kreeg ik een schop onder m’n kont als bonus. Voor de vorm dan, want voor een echt pak rammel was je veel te lief. Dat was misschien ook wel het probleem, dat je zo lief was en daardoor de, in jouw beleving, ‘harde wereld’ niet helemaal aankon. Ik weet het niet, maakt ook niet meer zoveel uit.
Het is wat het is…’t Leem giet zien gaanks (zou jij zeggen).
Je weet vast ook wel dat ik als puber heel boos op je was, hoe kun je je kind nou zo in de steek laten? Nu, nou ja…het kwartje begint steeds meer te vallen, begrijp ik dat je graag een volledig leven met mij en mijn broer had willen genieten. Deel uit willen maken van onze levens en je kleinkinderen zien opgroeien, maar het kon niet.
Jouw ‘pad’ leidde nu eenmaal een andere weg…
Het gekke is dat onze band, nu ik je begrijp, alleen maar sterker is geworden. Ik voel je aanwezigheid zo nu en dan nog steeds om mij heen. Niet zichtbaar, maar voelbaar, als een omringende, liefdevolle, moederlijke energie. Want ja, JIJ bent mijn moeder!
Al 32 jaar ben je niet meer lijfelijk als mijn moeder aanwezig, maar je zit voor altijd in mijn hart en wat je in je hart bewaart raak je nooit meer kwijt.
Als ik later weer op ‘huus an gao’, dan zien we elkaar.
Maar voor nu veel liefs,
Van je volwassen meisje xx
(1568)
