Dat geluk vele emoties kent heb ik onlangs ervaren…
Onze dochter van bijna 19 jaar woont vanaf deze week op ‘kamers’ zoals ze dat noemen. Als ik van ‘collega’ moeders hoorde dat hun spruitje het huis uit ging dacht ik altijd: Big deal!
Ik ben namelijk een nuchtere moeder en met al dat geneuzel over ‘loslaten’ heb ik nooit zo’n moeite.
Of toch wel?
Al 19 jaar vind ik het vanzelfsprekend dat het kleine, blonde, eigenwijze meisjes mensje van ons is, bij ons hoort en bij ons woont. Want, ze is namelijk onze dochter!
Bij de geboorte krijg je geen garantiebewijs en mag je het niet ruilen. Er zit ook geen gebruiksaanwijzing bij dus mag je ze naar eigen inzicht verzorgen en opvoeden. Zonder enige ervaring hebben wij (al zeg ik het zelf) er een prachtexemplaar van gemaakt. We hebben er veel liefde, aandacht en zorg aan besteed en het resultaat mag er wezen.
En dan gaat ze op ‘kamers’. Praktisch gezien vind ik het een prima plan. Emotioneel iets minder kom ik al gauw achter….
De dag dat ze naar haar nieuwe stekkie gaat ben ik al vroeg wakker. Ik ga natuurlijk helpen met poetsen en inrichten. De hele dag zijn we samen in de weer om er een mooie kamer van te maken. ’s Avonds, als alles staat drinken we tevreden een wijntje en breng ik een toast uit: ‘Op een gave studententijd’ roep ik vol enthousiasme. Maar wacht eens even….bedenk ik me als ik het glas neerzet, ‘waar pas ik in dat plaatje?’
Gedesillusioneerd schenk ik nog een wijntje in. ‘De laatste hè mam, je moet nog rijden’ zegt ze met een grijns. ‘Tsss, wijsneus!’ denk ik, maar zeg, ‘je hebt helemaal gelijk, ik ga maar eens naar huis.’
Resoluut staat ze op en voordat ik het in de gaten heb, heeft ze me naar de voordeur gemanoeuvreerd. Ik drentel nog wat, maar met een vrolijk gezicht geeft ze me een duwtje over de drempel. ‘Ga nou maar, dááág mam.’
Wij moeders kunnen dit!
In de auto probeer ik mezelf weer tot de orde te roepen. ‘Er gaan zoveel dochters studeren, ook die van jou’, spreek ik mezelf streng toe. Mooi, dat helpt. Het maakt een gevoel los in mij van; wij moeders kunnen dit!! Wat vrolijker gestemd rijd ik verder.
‘Hello world, here I am’ galmt door de radio. Ik zet hem wat harder en ik zing keihard mee. Wat ben ik toch trots op onze muppetup . Gelukkig en blij trommel ik wat mee op het stuur. Zonder dat de DJ mij waarschuwt, gaan we verder met : ‘I wish that I could turn back the time….’
Aaaaaaah….schei uit!!
Let it go!
Liefs Karin
(288)
