Wabi Sabi

Ik kijk naar mijn spiegelbeeld en frons een paar keer. Zelf zie ik ook wel dat mijn huid niet meer zo strak gespannen om mijn snoetje zit dan een jaar of tien geleden. Met mijn 47 lentes op de teller ben ik dan ook geen piepkuikentje meer, dus wat zou ik klagen? Het is een natuurlijk proces. Maar omarm ik het? Acceptatie van het verval? Lastig.

Het doet me denken aan het Japanse begrip Wabi-Sabi: de schoonheid van imperfectie. Deze filosofie omarmt de eenvoud, vergankelijkheid en de incompleetheid van materie en immateriële zaken, zoals de kijk op het leven. ‘Wabi’ staat voor een way of life, een zoektocht naar hoe jij je leven wilt vormgeven. En ‘Sabi’ voor de vergankelijkheid van het materiële. Net als de natuur en onze sterfelijkheid. Als ik naar mijn eigen wabi-sabi leven kijk, bedenk ik mij dat ik met het verstrijken van de tijd het ‘Wabi’ stukje aardig onder de knie heb. Aan ‘Sabi’ wordt hard gewerkt. Het streven naar perfectie is vermoeiend en brengt niks anders dan onrust en frustratie.

De eenvoud ligt verscholen in het genieten van kleine gebeurtenissen in het leven, die in het NU plaatsvinden. Door aan deze kleine geluksmomentjes meer aandacht te schenken, realiseer je je dat het ‘geluk’ niet in materieel goed te vinden is. Het Wabi-Sabi principe laat zich niet in één concept vangen. Het wordt ook niet onderwezen in Japan, maar toch heeft men zijn eigen gevoel bij deze filosofie. Een ieder geeft zijn invulling aan deze levenswijze. Het brengt ons terug naar het oorspronkelijke zijn. Minimalisme in zijn puurste vorm. Je bent goed zoals je bent.

De schoonheid van imperfectie

Loslaten van controle en accepteren dat het leven zijn natuurlijke gang gaat is vaak niet gemakkelijk. Het ontstaat vanuit een onveilig gevoel; zelf de regie willen houden, zodat er niks kan gebeuren. Gehecht zijn aan het resultaat; krampachtig vasthouden aan de uitkomst van een bepaalde situatie en door vaste ingesleten gewoontes/ routines, lijkt het alsof alles gaat zoals het moet gaan. Ook wel valse zekerheid genoemd. Het leven kan je soms verrassen met mogelijkheden die je zelf niet voor mogelijk had gehouden. Om mee te kunnen deinen op de flow van het leven, is het van belang om de teugels een beetje te laten vieren en het Universum de vrije hand te geven. Als je jezelf open durft te stellen voor het leven en gaat zien dat dingen of mensen niet ‘toevallig’ op je pad komen en dit proces leert te vertrouwen, ga je vanzelf de schoonheid van de imperfectie zien.

Kintsugi

De kunst van wabi sabi ligt tevens in het repareren van gebroken objecten. Zoals het met goud opvullen van een gebroken schaal of kom. Dit noemen ze in Japan Kintsugi. Door deze techniek krijgt het object zijn eigen identiteit en karakter. Juist door het zichtbare herstelwerk van de breuklijnen, wordt het object interessant en uniek. Wanneer we dit op ons leven zouden betrekken, zou Kintsugi, ofwel, het herstellen van breuklijnen symbool kunnen staan voor acceptatie en verzoening van de imperfecties in het leven; veerkracht, verkregen door inzichten uit gebroken relaties, gouden ervaringen die onze geest vullen en littekens op de ziel, zichzelf helend met liefde.

Ik frons nog een keer. Ik zou ook wat kreukeltjes in mijn gezicht kunnen repareren en opvullen, bedenk ik mij. Net als Kintsugi? Of omarm ik de schoonheid van de imperfectie? Getekend door het leven, met krassen op zijn ziel. Mooier geworden met de tijd, door imperfectie.

(1626)