Fragment uit ‘Gewoon para Normaal, informatie uit hogerhand

kerstviering bij Toos Today I Meet

Ik ben altijd opgewonden als ik iets voor elkaar heb gekregen, waarvan ik weet dat het voor die persoon goed is. Het zit een beetje in mijn aard om te zorgen. Volgens de bekende numeroloog Gerrit Jansen ben ik nummertje twee. Dat betekent dat mijn missie in dit leven is: geduld….hahaha…samenwerking, harmonie, verbinding aangaan, en tadáá….zorg. Alles lukt aardig en geduld, daar zal ik nog wel een paar levens voor nodig hebben. Onderstaand een fragment uit ons boek; Gewoon para Normaal.

Proloog gewoon para normaal

 

Karin
Ineens kom ik op een geweldig idee. Toos! “Zal ik eens een afspraak maken voor je bij Toos?” Marc kijkt me aan met een blik van dit meent ze toch niet serieus? “Echt Marc, zij kan je zeker een goed advies geven en dan is het niet haar advies, maar zij mag een kijkje nemen om het hoekje. Informatie uit hogerhand, zeg maar.” “Ka, ik vind het prima dat jij dat allemaal doet hoor, maar ik denk niet dat die Toos van jou in de zakelijke materie thuis is.” We schieten allebei in de lach. “Nee, daar heb je wel gelijk in”, zeg ik. Ik kom in mezelf al niet meer bij, de gedachte dat Marc zijn zakelijke beslissingen bij Toos neerlegt. Toos is een lieverd, een heel bijzondere vrouw, maar heeft inderdaad geen affiniteit met het zakenleven. We leggen het naast ons neer en de rest van de avond hebben we het over van alles en nog wat.

Toos
Ik zeg tegen Laurens dat we vroeg eten, omdat ik een behandeling heb vanavond. Laurens kijkt verbaasd. “Het is toch je vrije avond?” “Dat klopt, maar vanavond maak ik een uitzondering. Karin belde zojuist om een afspraak te maken voor haar man. Gelijk daarbij kreeg ik een ingeving dat het hard nodig is, vandaar.” Laurens kijkt mij nog even aan, haalt zijn schouders op en loopt door. Hij vindt het inmiddels niet meer raar als ik toegeef aan mijn impulsen.

Karin
Waar blijft hij nou? Het kan toch niet waar zijn dat hij nu nog bij Toos is? Ik kijk op mijn horloge, het is 21.50u. Ik durf hem ook niet te bellen, misschien zit hij daar nog. Ongeduldig drentel ik door de kamer.

Terwijl Marc weg was heb ik met de kinderen de kerstboom opgetuigd. Zo gezellig, lekker de open haard aan en mijn favoriete cd met kerstliedjes op. Niet om aan te horen vinden de kinderen, maar met een daarbij behorende grote kop warme chocomel met slagroom kijken ze alle drie heel gelukkig. Meestal is Marc nog in China wanneer we de boom versieren, maar dit jaar was ik laat vanwege de verbouwing. Het is prachtig geworden. Ik voel me echt de koning te rijk met zo’n mooie, warme stek. Achteraf gezien was het misschien leuk geweest om samen met Marc de boom te versieren, maar dit was zo’n mooi klusje waar ik compleet in wegdroom, de beste remedie tegen ongeduld. Nu de boom in volle glorie staat en ik de kerst-cd alweer een beetje beu ben en misselijk van de chocomel, begin ik weer te drentelen.

img_1184.jpg

Er gaat van alles door mijn hoofd. Waar hebben ze het in gods-naam over? Het liefst was ik natuurlijk meegegaan. Helaas kreeg ik dat er niet bij bedongen. Ik breng de kopjes naar de keuken en ga een beetje onwennig op onze nieuwe bank zitten. Terwijl ik genietend aan het rondkijken ben hoor ik de voordeur. Ik kan mezelf niet bedwingen en spring op. “Hee, daar ben je!”, roep ik uitgelaten. “Hoe was het?” Marc komt binnen, geef me een kus en loopt rustig naar de keuken. “Lust je ook een wijntje?”, vraagt hij. “Ja lekker”, zeg ik rustig terwijl ik denk: VERTEL VERTEL! Wanneer hij eindelijk gaat zitten, ga ik naast hem zitten en kijk hem vragend aan. Hij gaat zitten, neemt een slokje van zijn wijn en zet zijn glas weer neer. “Hebben we er geen lekker kaasje of iets anders bij?” “Ja, straks, vertel nou maar.” Hij nipt weer aan zijn glas. “Een heel aardige vrouw, die Toos van jou.” Hij kijkt er geamuseerd bij. “Ja?” Ik kijk hem vragend aan. “En verder?” Nu schatert hij het uit. “Wat ben jij nieuwsgierig zeg!”

Hij haalt zijn handen door zijn haar en gaat achterover zitten. Dit doet hij altijd als hij iets gaat vertellen. Hij steekt een sigaret op en zegt, “ik ben sprakeloos. Echt Karin, ik ben zelf nog bezig met het verwerken van wat ik allemaal te horen heb gekregen.” Ik kijk hem met grote ogen aan, maar zeg niets. “Voordat ik goed en wel met mijn koffie zat, deed ze haar ogen dicht en begon te vertellen. Over de zaak, waar ik op mijn hoede moet zijn, wie ik in het Verre Oosten kan vertrouwen, met wie ik wel en niet in zee moet gaan. Ze flapte het er allemaal in een keer uit, ik kreeg er geen speld tussen en heb alleen maar zitten luisteren. Veel van de informatie kwam van je vader en mijn opa. Echt Karin, ze maakte zelfs de gebaren erbij die je vader altijd maakte als hij iets serieus te zeggen had.

Hij steekt nog een sigaret op en kijkt naar de boom. “Dat hebben jullie mooi gedaan. Kon je niet wachten?” Ik wil het gaan uitleggen, maar hij trekt me naar zich toe. “Laat maar, het maakt niet uit, ik ken je toch…mevrouwtje ongeduld.”

img_1183-1.jpg

 

(221)

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.