Vandaag is dé dag!

Vandaag zou je 83 geworden zijn, 12 jaar geleden vierde jij je laatste verjaardag. Een verjaardag waarvan je bij voorbaat al wist dat het je laatste zou zijn. Een dag die je net als de dagen, de maanden daarvoor iedere dag geleefd had. Vanaf het moment dat jij wist dat je ziek was en niet meer beter zou worden was jouw motto: ‘Vandaag is de dag’. Genieten van alle kleine en grote dingen beseffend dat iedere dag er een was. Samen met papa dankbaar voor elke nieuwe dag en niet te veel vooruit kijken. Zo ontzettend knap dat je dat kon.

Lieve mama, wat zou jij trots geweest zijn op jouw ‘Klavertje vier’, je vier dochters die alle vier hun plekje gevonden hebben. Trots op je acht kleindochters en enige kleinzoon. Op je eerste achterkleinkind, op de tweede, die op komst is. Zo ontzettend trots op je kleinkinderen die niet meer klein zijn maar inmiddels allemaal hun pad naar zelfstandigheid bewandelen. Maar wat had je ze graag op zien groeien. Dát was je grootste verdriet.

Als kind zijnde schaamde ik me soms voor jou, zaten we bijvoorbeeld in de bus dan praatte je met iedereen en maakte je grapjes, grapjes die ik als puber niet altijd kon waarderen. Tsjonge tsjonge… ik kon wel in een hoek kruipen, maar dat ging helaas niet in een bus. Maar nu, nu ik zelf volwassen ben en kinderen heb, herken ik dit zo enorm, en zie ik de humor er gelukkig van in.

Jij stoere mama die het liefst lekker gek deed, op latere leeftijd nog graag een duik nam van de hoogste duikplank in het zwembad, heksje speelde met onze meiden compleet met geruite theedoek en veger. Jij lieve fröbel en handwerk oma, die in de zomer mini-waslijntjes ophing in de tuin. Waslijntjes voor de poppen- en Barbie-kleertjes, die je natuurlijk allemaal zelf gemaakt had. Net als onze kindergarderobe.

Een moeder die je op schoot nam als je weer een nachtmerrie had en je troostte tot je huilbui over was. Die zei als je ergens last van had, dat het wel weer over ging ‘als je een jongetje werd’ en als het weer eens uit was met een vriendje zei : ‘dat er geen hand van vol was maar een land’. Je was een mooie vrouw en daar was je trots op, je zag er graag verzorgd uit. Tijdens je ziekte had je zo’n moeite met het feit dat je uiterlijk veranderde. Ik vergeet nooit dat je al liggend vanuit je bed in het kleine make-up spiegeltje keek en je gezicht fronste. Je gedachten, die kon ik lezen en dat deed pijn.

En dan die Samenloop voor Hoop. Hoe gaaf dat deze kaarsenzakken onbewust een bijzondere plaats innamen. Was het toeval? Of juist niet? Voor mij was het een kadootje.

 

Wat zou je het stoer hebben gevonden dat ik opnieuw die twee kilometer zou zwemmen in het water rondom de Vesting tijdens de Swim to Fight Cancer in Den Bosch. Dit om geld op te halen voor onderzoek naar die klote ziekte die jou het leven ontnam, het leven wat je zo lief was. Ik weet zeker dat als jij ‘jong’ was geweest, je exact hetzelfde had gedaan. Ik zwem in ieder geval voor jou maar ook voor al die andere helden die aan het vechten zijn of gevochten hebben in de strijd tegen deze ziekte.

De slogan ‘Vandaag is de dag’, die draag ik voor altijd met mij mee.

 

Today is the day!

Liefs,
Nicoline

 

(1007)

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.