Ik schrik op uit mijn gedachten als ik de deur van de wachtkamer hoor opengaan. Een vrolijke kinderstem klinkt mij tegemoet. Ik sta op en open de deur van de praktijk. Een jonge vrouw stapt binnen en aan de hand huppelt een leuk jongetje met blonde krullen. Ik schat hem ongeveer drie jaar oud. De moeder gaat in de stoel naast het bureau zitten en het jongetje kruipt bij haar op schoot. Nieuwsgierig neemt hij mij van top tot teen op. Ik had wat speelgoed voor hem klaargelegd, zodat ik even rustig met zijn moeder kon praten, maar daar wil hij nog even niks van weten. “Hallo, ik ben Toos.” Ik steek mijn hand naar hem uit en vraag hoe het met hem gaat. Spontaan pakt hij mijn hand en er verschijnt een grote glimlach. Zijn moeder kijkt mij aan met een blik van ‘dat valt me mee’ en ze ontspant zich zichtbaar. Terwijl het ventje van de schoot van zijn moeder af springt en op onderzoek gaat door de praktijk, vertelt zijn moeder wat er aan de hand is.
Gebroken nachten
“Hij slaapt erg slecht, Toos, en hij houdt iedereen wakker. We zijn ten einde raad.” Ondertussen kruipt de kleine nachtbraker weer terug bij zijn moeder op schoot en ik besluit hem gewoon daar te behandelen. Rustig blijft hij tegen zijn moeder aan zitten. Terwijl ik met hem bezig ben, ‘zie’ ik in de geest dat er op zijn kamertje een meisje bij hem aanwezig is. Ik spreek het uit naar zijn moeder en zij kijkt me een beetje vreemd aan. “Als hij op zijn kamer aan het spelen is, moet je hem eens observeren. Het kan ook zijn dat hij je iets vertelt over wat hij heeft ‘gezien’. Laat hem dan zijn verhaal doen en doe het zeker niet af als onzin”, geef ik haar door. “Is zijn opa overleden?”, vraag ik haar. Ze knikt. Ik ‘zie’ deze man bij hem in zijn kamer, hij waakt over hem. “Je zoontje kan hem zelf ook ‘zien’” , vertel ik haar. De moeder kijkt me wederom een beetje vreemd aan en ik zie aan haar dat ze niet goed weet wat ze met deze informatie moet. Als ik klaar ben met behandelen vraag ze mij; “En nu?” Ik spreek met haar af dat ze volgende week terugkomen en dat we dan bespreken hoe het gaat. Ze is erg blij en we spreken af dat ze me altijd mag bellen als er wat is of als ze vragen heeft.
Een week later…
Komen ze binnen. De moeder gaat zitten en vertelt blij: “Ik weet nog steeds niet precies wat je gedaan hebt, Toos, maar hij slaapt de hele nacht gewoon door! We zijn zo blij, we gaan zelfs ’s nachts bij hem kijken of hij nog wel ademt!” Ik schiet in de lach en ze moet er zelf ook om lachen. Ik vertel haar dat het meisje er nog steeds is, maar dat hij door de behandeling zich er beter voor kan afschermen. Nog een aantal keren zijn ze geweest voor een behandeling en het ging prima met hem.
Luister goed naar je kind
Een aantal maanden later kwam ik ze nog een keer tegen. “Tóóóós!”, hoorde ik een kinderstemmetje roepen. Ik draaide mij om en daar stond het jongetje te springen en te zwaaien. Samen met zijn moeder kwam hij aanlopen. “Hoe is het met jullie?” “Vertel maar eens aan Toos”, zei de moeder. “Het meisje is niet meer op mijn kamer en ik kan nu nog beter slapen”, antwoordde hij. Ik kijk de moeder aan en ze gaat met zijn handen door zijn blonde krullen. Ze vertelt dat ze zo nu en dan heeft gezien dat hij aan het praten was met ‘iets’ wat voor haar niet zichtbaar was. Ze heeft hem erover gesproken en hij vertelde dat het een meisje is, dat af en toe bij hem komt spelen. “Een paar weken geleden vertelde hij dat ze nu voorgoed weg is en dat hij rustig kan slapen”, vertelt ze, alsof het inmiddels ook voor haar de gewoonste zaak van de wereld is.
We nemen afscheid en ik bedenk hoe mooi het is dat deze jongen ‘gehoord’ wordt door zijn ouders, waardoor er vele problemen kunnen worden voorkomen.
Wil je het hele boek lezen? Je kunt het op deze site of via boek Toos van Boxtel, bestellen.
(297)
