Uit het niets begin ik op de deur te bonzen. Laurens gooit zijn kwast
neer, kijkt verwilderd om zich heen en rent bijna naar de deur. Ik
sta te gieren van de lach, maar hij loopt me zo voorbij, de tuin in.
Lachend kijk ik hem aan en wacht op zijn reactie, maar er gebeurt
niets. Hij blijft verdwaasd door de tuin lopen. Wat is dit nou?, vraag
ik mezelf af. “Laurens!”, roep ik naar hem. Hij staat even stil en lijkt
nu weer te reageren. Hij komt naar me toe lopen. Hij is gelukkig niet
boos, maar echt grappig vindt hij het ook niet. “Sta je al die tijd al
te schilderen?”, vraag ik hem. Hij knikt. “Hoe laat is het eigenlijk?”,
vraagt Laurens. “Het is bijna halftien”, zeg ik. Verbaasd kijkt hij om
zich heen. We staan nog steeds buiten en het is al donker. “Ben je
vanaf vanmorgen al aan het schilderen?”, vraag ik hem ongelovig.
Intuïtief schilderen
“Ik heb eerst een paar uur voor een wit doek gezeten. Toen ik geen inspiratie had,
ben ik nog even naar binnen gegaan en heb ik een broodje
gemaakt. Daarna ben ik gaan zitten en vanaf dat moment ben ik in
één keer doorgegaan”, zegt Laurens, terwijl hij met zijn handen over
zijn gezicht wrijft. Ik ben nu wel benieuwd en stap voor Laurens uit
het schuurtje binnen. Als ik voor het doek sta, valt mijn mond open.
Laurens staat inmiddels naast mij en kijkt mij zijdelings aan. “Wat
denk je wat is het Toos?” Ik kan even niks uitbrengen. Met een brok
in mijn keel zie ik dat hij één van mijn uittredingen op het doek heeft
gezet. Het laat zien hoe je uit je lichaam gaat, steeds hoger en verder
naar de geestelijke wereld. Rechts bovenin zie je mensen, entiteiten,
die aan gene zijde op ons wachten. Met tranen in mijn ogen kijk ik
hem aan. De blije stemming heerst nog steeds, maar het uitbundige
heeft plaatsgemaakt voor een diep respect voor Laurens en voor de
gids die hem heeft begeleid om deze geestelijke uittreding op een
aardse manier te vertalen op het doek.
Laurens aan het woord
Op een bepaald moment in mijn leven ontstond het idee om te gaan schilderen.
Eigenlijk best wel raar, want ik had nog nooit één
schilderij gemaakt. Nadat ik alle benodigdheden om te schilderen in
huis had, trok ik mij terug op een kamertje. Hier kon ik ongestoord
mijn gang gaan en proberen de rust in mijzelf te hervinden. Vaak zat
ik uren te staren naar een wit schildersdoek. Wat moest ik schilderen?
Hoe? Na enige tijd werd ik wat rustiger. Ik werd volledig teruggeworpen op mijzelf,
wat resulteerde in een verbinding met mijn hart. Mijn
gevoel opende zich. Ik stond weer in contact met mijn innerlijk en
kon weer luisteren naar wat mij werd verteld en aangereikt door de
taal van mijn hart. Door te luisteren naar deze taal kon ik stil worden.
In die mooie liefdevolle momenten, vanuit die stilte, mocht ik dat gevoel via schilderingen laten zien.
AL dat is
Alles is voortdurend in beweging, je ervaringen en hoe je jezelf ontwikkelt in het aardse leven. Door de spiraal van het leven, waarin
wij niet alleen in makkelijke maar ook in moeilijke periodes juist die
opklimming maken. Waar wij de kracht en het vertrouwen mogen
ontvangen en geleid worden naar AL dat is.
Het leven is als het ware een prachtige diamant, die mag schijnen vanuit dat liefdevolle licht dat we zijn. Vanuit dit leven overgaand naar
een leven aan gene zijde, waarin alles verfijnd is en mag stralen met
de schittering van het goudkleurige licht. Het licht dat ons omgeeft
gedurende onze ervaringen en dat ons uiteindelijk weer thuis brengt,
een thuis dat is omgeven met en door liefde.
Ik heb mijzelf en mijn ‘weg’ volledig hervonden en mag mijn vrouw
tot ondersteuning zijn, een helpende hand bieden met betrekking tot
het werken met de mensen op verschillende vlakken: meditatieavonden, boekbesprekingen en intuïtief schilderen. Het blijkt maar weer
eens hoe moeilijk de gekozen weg ook is, dat deze je uiteindelijk dat
geeft wat nodig is, door dat wat je mag ervaren.
Gewoon para Normaal lezen?
Je kunt het boek bestellen via obeliskboeken
Liefs,
Toos en Karin
(134)
