Al weer twee jaar geleden ben ik met vier dierbare vriendinnen naar Napels geweest. Volgens Goethe hoef je nooit meer treurig te zijn als je Napels gezien hebt. En het klopt, het heeft grote indruk gemaakt. Er zijn verschillende theorieën over de uitspraak dat je eerst Napels gezien moet hebben en dan kunt sterven. Volgens sommigen heeft het te maken met het nabij gelegen plaatsje Muori (sterven), dus eerst naar Napels dan naar Muori. Tssjaa, ik vind de theorie van Goethe romantischer.
Dan mijn eigen ervaring met Napels…De taxi zet ons af in een smal, lang straatje en het loopt zo schuin omhoog, dat ik moeite moet doen om niet op mijn gympen omlaag te glijden. Ik kijk naar de monumentale gebouwen, waar alle verf vanaf is gebladderd. Vergane glorie, bedenk ik mij. De wapperende gekleurde was aan de kleine balkonnetjes geeft een enigszins vrolijke indruk. Aan de overkant van de weg staat een uitgebrande auto. Ineens hoor ik achter mij een brommend geluid en ik kan nog net op een heel smal stoepje (wat door moet gaan voor een trottoir) springen om niet omver gereden te worden door een scooter. Ik kijk één van mijn vriendinnen aan en ze begint zenuwachtig te lachten, ze denkt waarschijnlijk het zelfde, chaos!! Maar dan…achter de smerige, oude hoge deur zit een geweldig binnenplein met hoge trappen, welke ons toegang geeft tot een moderne loft. Thank God!
Deze dualiteit kom ik gedurende onze trip vaker tegen. Wanneer ik eens goed in de smalle steegjes kijk zie ik de leuke kleine kruidenierswinkeltjes, vriendelijke mensen en ruik heerlijke geuren van vers bereide pizza’s. Maar ook de gevaren; dreigende blikken naar openstaande tasjes, waardoor je een glimp opvangt van de duistere kant van mensen, die er helaas ook is. Het weer; overdag zon en ’s nachts komt het met bakken tegelijk omlaag. Op straat zie je Italianen verhit en met veel gebaren tegen elkaar praten. ‘Hebben ze ruzie, vraag ik me af?’ Wat later zie ik ze vriendschappelijk op elkaars schouders kloppen en een omhelzing volgt. Emoties gaan alle kanten op en dat maakt de vriendschap hecht en echt.
Het leven zit dus vol tegenstellingen, er bestaat niets wat vanaf één bepaalde visie gezien kan worden. Alles heeft twee kanten. Zonder donker, geen licht. Yin en Yang. Goed en kwaad. Positief en negatief. Lachen en huilen…dat zijn er een paar.
Je hele leven gelukkig zijn is niet haalbaar. Maar de juiste balans vinden en de schoonheid zien in kleine dingen is een levenskunst. Het leven ten volle leven, nieuwe plekken aandoen en mooie ervaringen met elkaar maken. Zodat je aan het einde van je ‘reis’ kunt zeggen;
‘Vedi Napoli e poi muori’ – Eerst Napels zien dan sterven…..
Ciao, Karin
(484)
