Ik wist dat het moment zou komen dat ze nieuwsgierig zou worden en naar me op zoek zou gaan. De eerste tekenen dienden zich een aantal maanden geleden al aan. Ineens, na zoveel jaren, bezocht ze mijn graf. Er lag een flink pak sneeuw en ik zag haar samen met haar kinderen over het kerkhof lopen. De twee oudste kinderen maakten ieder hun eigen sneeuwbal en rolden deze over de grond. Een beetje onwennig liep ze om zich heen te kijken, ze wist niet meer precies waar het was. Met mijn subtiele energie probeerde ik haar te leiden en intuïtief liep ze mijn richting uit. Toen ze bij mijn graf was aangekomen zag ik een glimlach op haar gezicht. Kon ze mij maar zien, dan zou ze weten hoe goed haar bezoekje mij deed.
De kinderen rolden de inmiddels grote sneeuwballen naar het graf en stapelden ze op elkaar. Even zag ik mijn dochter bedenkelijk kijken, maar gelukkig stemde ze toe. Daar stonden we dan. Met z’n allen naar een graf te kijken met een sneeuwpop erop. Na een tijdje vond ze het welletjes. Het begon weer te sneeuwen en de kinderen werden baldadig. Ze verlieten het kerkhof en ik bleef nog even bij mijn prachtig versierde graf aanwezig…
Vanaf dat moment geef ik haar af en toe een teken van ‘leven’, een seintje dat ik het ben. Laatst keek ze op toen ik met al mijn energie het muziekdoosje even liet spelen. Hoewel ze er maar even aandacht aan schonk, wist ik dat ze mijn seintje opgemerkt had. Mijn enthousiasme neemt iets af, mijn dochter kan mij niet horen want mijn geest leeft voort in een andere dimensie. Tijd bestaat hier niet, maar in jullie tijdsbesef ben ik 32 jaar geleden overleden. Maar een zaadje is geplant. Mijn nieuwsgierige dochter gaat op onderzoek…
(630)
